ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

31 Αυγ 2010

ΔΕΣ ΤΕ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ (ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ)!


Η σεξουαλική πράξη είναι ο τρόπος που η φύση επέλεξε για τη διαιώνιση του είδους.
Ο άνθρωπος με πολύ ελάχιστες εξαιρέσεις, είναι το μοναδικό ζώο που εκτελεί τη σεξουαλική πράξη για ευχαρίστηση και όχι μόνο για αναπαραγωγή.
Ότι κάνει κανείς στο κρεβάτι του είναι σεβαστό και δεν αφορά κανένα, εφ’ όσον ότι γίνεται είναι ηθελημένο και από τους δυο ή περισσότερους που βρίσκονται σε αυτό.
Τι γίνεται όμως όταν ο άντρας επιβάλλει την ισχυρότερη κράση του και τη σωματική του δύναμη στο αδύναμο φύλο προκειμένου να λάβει ερωτική ικανοποίηση;;;
Τι γίνεται όταν επιβάλλει τη σεξουαλική πράξη δια της βίας σε μια γυναίκα που αρνείται να συνευρεθεί μαζί του;;;
Τι γίνεται όταν ικανοποίηση λαμβάνει ο ένας με το να καταπιέσει την αντίσταση και καταστείλει την άρνηση της άλλης;;;


Τότε αυτό το λέμε βιασμό. Σε όλες τις εξελιγμένες χώρες ο βιασμός τιμωρείται από το νόμο γιατί με αυτόν τον τρόπο προστατεύεται το αδύναμο φύλο. Θεωρεί τη ζωώδη επιβολή της ικανοποίησης του ενός κολάσιμο αμάρτημα που επισύρει την ποινή της φυλάκισης στην καλύτερη περίπτωση.
Προφανώς για το ζωγράφο κώστα τσόκλη, και δεν είναι λάθος που γράφω το όνομά του με μικρά, δεν είναι μεμπτό να βιάσεις μια γυναίκα. Γιατί η γυναίκα προκαλεί με τα τολμηρά ρούχα της. Το ίδιο προκαλεί και η γιαγιά στο χωριό με τα σεγγούνια και τα μεσοφόρια που φοράει και τη βιάζουν δυο ανεγκέφαλοι που δε βρήκαν πρόχειρη καμιά κατσίκα να εκτονώσουν τις ορμές τους!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Δε βρέθηκε κανένας να του σπάσει τα μούτρα σε αυτόν τον ανεκδιήγητο τύπο; Δεν κινητοποιήθηκε ο σύλλογος βιασθέντων γυναικών;
Πρέπει να το θεωρούν τιμητικό που είναι ερωτικές, αυτό βγαίνει από τα λεγόμενα αυτού του πράματος που θέλει να λεγεται άνθρωπος και μάλιστα καλλιτέχνης!
Δείτε το βίντεο για να μη νομίζετε ότι τα βγάζω από το μυαλό μου!

 

Ευχαριστώ τη φίλη
  για το mail που μου έστειλε και μου επισήμανε τι λέει αυτός ο ψυχανώμαλος!



Εγώ τσόκλη, έχω νοσηλεύσει γυναίκες βιασθείσες. Γυναίκες που τα ζωώδη ένστικτα κάποιων τις σημάδεψαν για πάντα. Γυναίκες που έχασαν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, γυναίκες που ένιωσαν αντικείμενα, γυναίκες που θα στερηθούν για πάντα την ικανοποίηση της σεξουαλικής πράξης. Γυναίκες που απλά έτυχε να βρεθούν στο δρόμο κάποιων ανώμαλων.

Εσύ το βλέπεις  ερωτικό το να αρνείται μια γυναίκα να τη χρησιμοποιήσεις; Τότε θες ψυχίατρο!

Περιμένω τις απόψεις σας!

29 Αυγ 2010

ΜΟΝΑΞΙΑ;;;


Το Σάββατο πήγα για μπάνιο με την παρέα που πήγαμε στο Σούνιο. Μου αρέσει αυτό το σύνολο γιατί είναι ομοιογενές και δεν υπάρχει κίνδυνος παρεξηγήσεων και παρερμηνειών.
Ήμασταν δέκα άτομα. Πήγαμε με τρία αυτοκίνητα και περάσαμε φανταστικά.
Κάποιοι παραπονέθηκαν για την κίνηση, τον κόσμο που είχε στην παραλία, τις ρακέτες που έπαιζαν μερικοί. Και τους την είπα. Είμαστε γεροί, έχουμε την οικονομική δυνατότητα να πάμε εκδρομές, βόλτες, εξοχή. Γιατί δεν κοιτάμε να χαρούμε αυτό που έχουμε αντί να γκρινιάζουμε για όσα δεν έχουμε; Ψιλοσυμφώνησαν όχι για να μου κάνουν το χατίρι, αλλά γιατί κατάλαβαν ότι έχω δίκιο. Σε δυο κυρίες, δεν άρεσε η παραλία. Εκεί πάλι τους την είπα αφού όμως πρώτα περίμενα να δω τι θα τους πουν οι άλλοι της παρέας. Το θέμα είναι ότι πρέπει να μάθουμε να κάνουμε συμβιβασμούς. Αυτό είναι σχέση. Είτε φιλική, είτε ερωτική, είτε επαγγελματική. Εδώ εγώ, που στο σπίτι μου και το ποτήρι με το νερό το ζητώ, όταν πάω με παρέα είμαι η πιο εργατική. Γιατί σε μια παρέα, πρέπει να κυριαρχεί το ομαδικό πνεύμα. Έχω νύχι πάντα στην πένα, τακούνι ποτέ κάτω από 8 εκατοστά, αλλά εγώ η κοκέτα, έχω κάνει κάμπινγκ δυο φορές. Γιατί όταν το ζητά η παρέα, εγώ δε θα είμαι αυτή που θα φέρει αντιρρήσεις. Αυτό τους εξήγησα και χάρηκα που σταμάτησαν οι φωνές και οι γκρίνιες εκεί.
Στο γραφικό ταβερνάκι που σταματήσαμε για φαγητό, παίξαμε ένα παιχνίδι. Έλεγε ο καθένας μας τι θεωρεί ότι είναι πχ, η απιστία, η ευτυχία, η μοναξιά.
Εκεί έγινε χαμός. Στη μοναξιά. Για τον καθένα μας, είχε διαφορετική μορφή. Λυπήθηκα μόνο όταν κοίταξαν εμένα και μου είπαν ότι εσύ ζεις σε ένα σπίτι μόνη σου, ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι είναι μοναξιά. Όχι γιατί συμφωνούσα με αυτό. Γιατί απλά δε μπορούσα να τους καταλάβω.
Ναι, πράγματι ζω σε εκατό τετραγωνικά μόνη μου. Αλλά δεν αισθάνομαι μόνη μου. Όταν αρρώστησα, είχα ανθρώπους να μου συμπαρασταθούν. Όταν με άφησε το αυτοκίνητο από μπαταρία (το είχα αφήσει με τα αλάρμ δυο ώρες) δέκα άτομα έτρεξαν να με βοηθήσουν. Όταν βρώμισε το ψυγείο, τρία άτομα προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν. Δεν αισθάνομαι μοναξιά. Διαβάζω, γράφω, έχω το μπλογκ και το παιχνίδι, έχω τα παζλ μου, τις εξόδους μου, τα σουντόκου, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική, βγαίνω και οδηγώ όταν νιώθω ταραγμένη. Απολαμβάνω το να έχω ησυχία. Δε μου λείπει η παρέα. Είμαι πολύ καλύτερα από μερικούς που ζούνε σε σπίτια με άλλους ανθρώπους αλλά στην ουσία είναι μόνοι τους. Αυτό το έχω νιώσει.
Είναι πολύ χειρότερο. Το να είσαι «πραγματικά» μόνος σου είναι χειρότερο από το να είσαι «ουσιαστικά» μόνος.
Αν εγώ που ζω μόνη στους τοίχους μου, θελήσω να μιλήσω, να κλάψω ή να χαρώ με κάποιον άλλο, έχω ποιον θα με ακούσει, θα κλάψει ή θα χαρεί μαζί μου. Υπάρχουν άλλοι που είναι πολύ πιο μόνοι από εμένα. Γιατί δεν το έχουν συνειδητοποιήσει, ή γιατί δε θέλουν να το παραδεχτούν.
Η πιο μικρή της παρέας είπε ότι μοναξιά είναι να είναι σαββατόβραδο, καλοκαίρι και να μην έχεις κανένα να βγεις έξω… τώρα αυτό ίσως και να είναι μοναξιά. Το να θες να βγεις και να μην έχεις σύντροφο, φίλους, γνωστούς, ναι είναι μοναξιά. Αλλά δε θα έθετα σε βάση εξόδου. Θα με ενοχλούσε περισσότερο, να είμαι άρρωστη και να μην έχω που να αποτανθώ για να με βοηθήσουν. Δηλαδή, άμα αρρωστήσει η μικρή, (37 χρονών είναι), έχει ποιον να τη βοηθήσει, να βγει δεν έχει;;;
Κάποιος είπε να μην έχεις ένα σύντροφο να μοιραστείς τη ζωή σου μαζί του. Ίσως και αυτό να έχει κάποια βάση. Αλλά καλύτερα μια αξιοπρεπής μοναξιά από ένα σύντροφο που τον έχεις ανεβάσει σε ένα βάθρο και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι μόνο μεγάλα λόγια είναι και από έργα, μηδέν. Ότι δεν άξιζε το βάθρο που τον ανέβασες, ότι είναι γκρινιάρης, άδικος, αχάριστος, άπιστος, αδιάφορος, ψεύτης, νευρικός και γω δεν ξέρω τι άλλο.
Μια είπε να μην έχεις παιδιά να προσφέρεις όλο αυτό το απόθεμα αγάπης. Εκεί μου γύρισε το μάτι. Της είπα ότι η υιοθεσία είναι δώρο. Αλλά με αποστόμωσε, γιατί μου είπε ότι τα παιδιά είναι αχάριστα.
Ότι μόλις μάθουν ότι είναι υιοθετημένα, αντί να είναι ευγνώμονες για αυτούς που τα ανάθρεψαν και δεν τα άφησαν σε ένα ίδρυμα, που τα επέλεξαν να τα αγαπήσουν και να τους προσφέρουν τα πάντα, να ξαγρυπνούν στο μαξιλάρι τους όταν είναι αδιάθετα, θυμώνουν και ψάχνουν τους πραγματικούς γονείς τους που τα εγκατέλειψαν! Και είχε δίκιο. Δεν είχα να της πω κάτι. Αλήθεια είναι.
Κάποιος είπε ότι μοναξιά είναι να είναι βράδυ, να θες να μιλήσεις με κάποιον και να μην έχεις κανένα. Οι φίλοι σου που είναι; Τι σόι φίλος είναι κάποιος όταν δε θα καθίσει να σε ακούσει όταν το έχεις ανάγκη; Πρέπει να αναθεωρήσει τις φιλικές του σχέσεις, κατά τη γνώμη μου.
Και μια είπε να έχεις άδεια, να έχεις λεφτά, να έχεις σχέδια αλλά να τα πραγματοποιείς μόνη σου. Και αυτό έχει κάποια βάση αλλά όχι απόλυτη.
Τελικά η μοναξιά είναι πως τη βιώνει κανείς. Δεν είναι να είσαι σε ένα άδειο από ανθρώπους σπίτι. Δεν είναι να μην έχεις σύντροφο. Δεν είναι να μην έχεις παιδιά. Δεν είναι να μην έχεις φίλους. Για τον καθένα μας είναι κάτι τελείως διαφορετικό.
Η δική σας γνώμη, ποια είναι; Τι είναι μοναξιά;

27 Αυγ 2010

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ...

Μεγάλη αλήθεια...
Επιστροφή στην καθημερινότητα.
Οι άδειες τέλος, η μέρα έχει αισθητά μικρύνει. Ο δροσερός αέρας γεμίζει με φύλλα αζαλέας το σπίτι…
Πέρασε και η αυγουστιάτικη πανσέληνος. Μέχρι να φύγω για το Σούνιο, έβλεπα το φεγγάρι να ανατέλλει πίσω από τον Υμηττό. Στην Ακρόπολη γινόταν χαμός από φλας φωτογραφικά. Στο Σούνιο δεν έβρισκες να παρκάρεις. Ευτυχώς βρήκαμε ένα ουζερί στη Φώκαια και κατά τις δύο επιστρέψαμε στο ναό του Ποσειδώνα. Ήταν πιο ήσυχα, όλη νύχτα βλέπαμε το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στο αιγαίο πέλαγος. Μερικοί είχαν φέρει μπύρες και ένα μικρό, που δεν ξέρω αλλά μάλλον εμ πι θρι τα λένε, μαζί τους. Ήταν όμορφα αλλά πέρασε.
Από Δευτέρα δουλειά. Σα να μου έλειψε λίγο. Λίγο, όχι πολύ. Ευχαρίστως καθόμουν άλλες δέκα ημέρες. Το θέμα είναι ότι πρέπει να επιστρέψω. Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα τις ημέρες που έλειψα. Και έχω και το γάμο στην Τζια.
Έψαξα να βρω ύφασμα για το φόρεμα που θέλω να ράψω αλλά δε βρήκα μοδίστρα! Αν είχα μηχανή και μόνη μου μπορούσα να το ράψω. Αλλά το σπορ προφανώς έχει εκλείψει. Ένα στρίφωμα ή μια αλλαγή φερμουάρ κάνουν πια οι μοδίστρες. Τι σκατά μοδίστρες είναι μετά;
Ας ηρεμίσω. Ακόμα δε μου φέρανε το καινούργιο σαλόνι. Από την Τετάρτη, κάθε μέρα έρχονται και κάθε μέρα κλείνομαι μέσα χωρίς αποτέλεσμα.
Το μεγάλο χουνέρι που έπαθα θα σας το ανακοινώσω εν καιρώ. Προς το παρόν προσπαθώ να συνηθίσω στην ιδέα και να το πάρω απόφαση…
Αυτά τα ολίγα. Δεν είμαι και στα καλύτερά μου, αλλά την παλεύω!
θα τα ξαναπούμε πολύ σύντομα. 

25 Αυγ 2010

ΚΑΘΕ ΕΥΤΥΧΙΑ!!!


...(σου εύχομαι)

Το ξέρω ότι με αγάπησες.
Πολύ.
Πολύ περισσότερο από όσο το άξιζα.

Το έβλεπα στα μάτια σου κάθε φορά που χανόμουν μέσα τους.
Το έβλεπαν και οι γνωστοί μας που μου μετέφεραν το ενδιαφέρον σου και όλη την τρυφερότητα με την οποία ρωτούσες για μένα.

Σε πλήγωσα.
Πολύ.
Περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Χάθηκα χωρίς μια εξήγηση.
Εξαφανίστηκα έτσι απλά.

Ήξερες που μπορούσες να με βρεις αλλά από διακριτικότητα ποτέ δεν το επιχείρησες.

Όμως ήταν πολύς ο χρόνος που θρήνησες για μένα.
Δεν το άξιζα και δε σου άξιζε μοναξιά τόσων ετών.

Χθες έμαθα ότι μετά από πάνω από είκοσι χρόνια, αποφάσισες να εμπιστευτείς μια άλλη γυναίκα.

Και χάρηκα.
Πολύ.
Πάρα πολύ.
Σου αξίζουν τα καλύτερα.
Σου αξίζει μια γυναίκα που θα μπορεί να σου χαρίσει ότι χάρισες εσύ σ εμένα. Την καρδιά σου.

Σου εύχομαι κάθε ευτυχία Παναγιώτη.




Και σε ευχαριστώ για τα αυτά. (το είχα από τότε, μου το έδωσε ο άλλος  Παναγιώτης!)

22 Αυγ 2010

ΕΔΩ ΠΑΡΟΣ...

Εδώ Πάρος.
Είπαμε μόλις φτάσαμε με το seajet!
Το ξενοδοχείο ήταν στην Παροικιά, λίγα λεπτά περπάτημα από το λιμάνι και πάνω στη θάλασσα. Λίγο παλιό αλλά καθαρό, ανακαινισμένο και με κλιματισμό και τηλεόραση.
Τακτοποιηθήκαμε και απολαύσαμε το μπανάκι μας.


Το πρώτο μπάνιο μου για φέτος… η θάλασσα πεντακάθαρη, δροσερή αλλά όχι κρύα και με το μπαράκι της να προμηθεύεσαι τα απαραίτητα.
Όταν άρχισε να δύει ο ήλιος είπαμε να επιστρέψουμε. Φάγαμε σε ένα φοβερό ταβερνάκι με εκπληκτικές σπεσιαλιτέ και τιμές.
Το λογικό ήταν να κάνουμε το ντουζάκι μας και να πέσουμε για ύπνο. Γιατί το προηγούμενο βράδυ, δεν κοιμηθήκαμε. Παίζαμε τάβλι ως τις τέσσερις το πρωί και μετά για να μη χάσουμε το δρομολόγιο, ήπιαμε καφέ και πήγαμε στην αδερφή μου στο Πικέρμι!
Έλα όμως που ο άντρας της παρέας είχε ραντεβού με την παρέα του! Έτσι φύγαμε για τη Νάουσα.
Χαμός στο λεωφορείο.


Πως βλέπουμε κάτι φωτογραφίες με τα τραίνα στην Ινδία; Κάπως έτσι. Το δείχνει και η φωτογραφία. Μόλις φτάσαμε στη Νάουσα, άρχισε η πιτσιρικαρία να χειροκροτεί. Γιατί αυτό δε σας το είπα. Στην Πάρο ένιωσα κωλόγρια του κερατά. Οι ηλικίες των τουριστών κυμαίνονταν από 15 ως 22, άντε γιατί είμαι καλή, ως 25 χρονών. 
Μας άφησε το λεωφορείο στο γεφυράκι, ένα γεφυράκι πέτρινο στο κέντρο της Νάουσας που πάντα είχε πάνω χίλια άτομα να κάθονται. Απορώ πως δεν έχει πέσει ακόμα.
Και με το που κατεβαίνουμε ακολουθεί ο εξής διάλογος (περίπου διάλογος, μάλλον σαν διάγγελμα ήταν)!
Υιός: Ρία (το μαμά το κόψαμε μόλις πατήσαμε πόδι στο λιμάνι της Ραφήνας) από εδώ η ΄Ελενα, από εδώ η μαμά της. Μαμά της Έλενας, αυτή είναι η μαμά μου. Εμείς φεύγουμε, θα τα πούμε το πρωί.
Η ώρα ήταν δώδεκα το βράδυ. Συστηθήκαμε όπως έπρεπε με τη γυναίκα και πήγαμε για ένα ποτό.  Στις δύο, είπαμε να πάμε και μια βόλτα στην πόλη. Γραφικά τα δρομάκια της πόλης, στενά, κάτασπρα, γεμάτα κόσμο και μύριζαν κατρουλήλες γιατί οι εγγλέζοι, ναι είχε και από αυτούς, έπιναν τον άμπακο και μετά κατουρούσαν όπου έβρισκαν. Παντού κάτω είχε τενεκεδάκια από μπύρες και ρεντμπούλ!
Κατά τις τέσσερις το πρωί μου λέει η κυρία, δεν πάμε στο ξενοδοχείο να την πέσουμε στο κρεβάτι μου εγώ και στης Έλενας εσύ; Η πρόταση ήταν όχι μόνο δελεαστική αλλά υπέροχη. Φευ, το σκυλάκι της κυρίας είχε αντίρρηση να ξαπλώσω στο κρεβάτι της Έλενας και γάβγιζε σαν τρελό. Είναι και σαν ξεσκονόπανο με ποδαράκια, κόντεψε να σηκώσει το ξενοδοχείο στο πόδι. Έτσι πήραμε τις τσάντες μας και πήγαμε στα σκαλάκια του ξενοδοχείου να περιμένουμε τα βλαστάρια μας.
Τα οποία ήρθαν στις επτά το πρωί! Άυπνα και με τόση ζωντάνια που τρομάξαμε. Παίρνω το δικό μου και ξεκινήσαμε για την Παροικιά με τον ίδιο τρόπο που ήρθαμε.


Η φωτογραφία δείχνει πως έρχονταν τα πιτσιρίκια στο γεφυράκι για να βρουν ταξί όταν έκλεισε το Βαρελάδικο…
Φτάσαμε αισίως στο ξενοδοχείο μας και ξεραθήκαμε ως το μεσημέρι που ο κύριος έφυγε για το πούντα μπητς…  ευτυχώς ήρθε η μαμά της Έλενας και πήγαμε για μπάνιο.
Το βράδυ το ίδιο σκηνικό, αλλά το ρίξαμε έξω με την άλλη μαμά. Ψωνίσαμε από τη Νάουσα, ήπιαμε και τους καφέδες μας, ήμασταν φρέσκες μέχρι το πρωί.
Τρίτο ξενύχτι στη σειρά δε θα άντεχα. Ο νεαρός πήγαινε μόνος του για μπαρότσαρκα στη Νάουσα και εγώ έκανα το δικό μου πρόγραμμα. Τον άφηνα να κοιμάται και πήγα παντού. Παντού όμως!
Μόνο στην Αντίπαρο τον πήρα μαζί μου. Είδα και τον Τομ Χανκς.
Σε γενικές γραμμές η Πάρος είναι ένα ξερονήσι, μεγαλούτσικο. Οι παραλίες είναι σχεδόν ίδιες. Με ψιλή άμμο και ήρεμα νερά. Παρουσιάζει μια διαφοροποίηση η παραλία στις κολυμπήθρες γιατί είναι σκαλισμένα τα βράχια και είναι κάτι ξεχωριστό χωρίς όμως να με ενθουσίασε. Η χρυσή ακτή, είναι για sea maniacs, σκι, jetski, sea kites, ότι μπορείς να φανταστείς και όλα με την μπύρα στο χέρι.
Εν κατακλείδι, δε με ενθουσίασε η Πάρος. Δεν είναι από τα νησιά που θα φρόντιζα να ξαναπάω. Ωραίοι οι άνθρωποι αλλά όχι και όπως στη Μακεδονία!
Η επιστροφή ήταν επεισοδιακή. Μια κοπέλα ισχυριζόταν ότι της έκλεψαν την τσάντα. Μας άφησαν στον ήλιο μια ώρα να περιμένουμε να μπούμε στο σητζετ και καήκαμε. Άσε την καθυστέρηση.


Για το τι βρήκα στην Αθήνα, σας το εξέθεσα. Τώρα ετοιμάζομαι για την Τζια. Παντρεύεται ένας ξάδερφος και τρέχω να φτιάξω φόρεμα για γάμο σε νησί…
Ευτυχώς να ξεχαστώ λίγο, γιατί η ήττα είναι πρόσφατη!!!

20 Αυγ 2010

ΗΤΤΑ..

Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω!
Γύρισα μαυρισμένη, ξεκούραστη, αποτοξινωμένη από το ίντερνετ, χορτάτη από ύπνο και από ξενύχτια, για να με ισοπεδώσει η πραγματικότητα.
΄Η εκτός αν με ματιάσατε γιατί ζηλεύατε που περνούσα φανταστικά!
Άλλη λύση δεν υπάρχει.
Μπήκα σπίτι μου στις εννιά το βράδυ και μύριζε κλεισούρα. Έλειπα και τόσες μέρες, λέω και εγώ με το φτωχό μυαλό μου, ξεράθηκαν τα λουλούδια και μυρίζει το χώμα. 
Προσπαθώ να ανάψω το φως, τζίφος. Το ρεύμα δε λειτουργεί. Πως κάνω έτσι και βλέπω προς το ψυγείο, και να από πού έρχεται η μυρωδιά. Μια μαυροκαφέ κηλίδα είναι στο πάτωμα κάτω από την κατάψυξη...
Χμμμμμμ, λέω, και πήγα και κοιμήθηκα στη μαμά μου!
Το άλλο πρωί, καλώ έναν ηλεκτρολόγο να διαγνώσει τι συμβαίνει. Μου πήρε πενήντα ευρώ για να μου πει ότι κάτι έχει πατηθεί στο σπίτι που ρίχνει τον κύριο ρελέ!!!!!!!!!! Πώς πέφτεις έτσι κύριε ρελέ; με ρώτησες εμένα;;;;;;;;; Ήξερα τι ήταν, το κλείνω και είδαμε το φως το αληθινό!!!!!!!!!!!!!!!
Το εύκολο ήταν αυτό. Επιχείρησα να ανοίξω το ψυγείο και με πήρε μια μπόχα... 
Ειδοποιώ τη γυναίκα που καθαρίζει, αλλά ήταν στη θάλασσα. Θα επέστρεφε το μεσημέρι. Ας κάνω και εγώ καμιά δουλειά, σκέφτομαι, και από τότε, αποφάσισα να μην ξανακάνω δουλειές. 
Πήγα και πήρα ανθεκτικές και μεγάλες σακούλες σκουπιδιών, έναν καινούργιο σκουπιδοντενεκέ που χωράει μέχρι ελέφαντα και ανασκουμπώθηκα. Και ήταν και η τελευταία φορά που έκανα δουλειές. Τέλος. Εγώ δεν είμαι για τέτοια. 
Η συντήρηση τέλειωσε γρήγορα και σχετικά ανώδυνα.
Η κατάψυξη όμως ήταν εφιάλτης στο δρόμο με το σπαθίφυλλα!
Δώδεκα τσιπούρες αλλανιάρες και καθαρισμένες παρακαλώ, ένα αρνί κομμένο παϊδάκια, ένα χωριάτικο κοτόπουλο, κιμάς φτιαγμένος και πλασμένος μπιφτεκάκια, χωριάτικα λουκάνικα και μισός ροφός, έγιναν ζουμί. 
Δεν υπερβάλω, ζουμί. Τα είδα όλα. Και δεν είχα στο σπίτι ούτε μια μάσκα. Που συνήθως έχω ότι χρειάζεται να κάνεις χειρουργική επέμβαση. Δεν είχα ούτε μια μάσκα... ΗΤΤΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!
Πέταξα τα ... ζουμιά, σε τριπλή σακούλα και με το σκουπιδοντενεκέ. Εννοείται ότι έφυγαν με τα τάπερ που φυλάσσονταν. Άλλο έξοδο, να αγοράσω καινούργια τάπερ... τσ τσ τσ. όλο για ψώνια είμαι και δε μου αρέσουν κιόλας! (λέμε και καμιά χαζομάρα να περνάει η ώρα!)
Σφουγγάρισα με διάλυμα χλωρίνης και δυο σταγόνες νερό και ξαναέκλεισα το ψυγείο γιατί βρώμαγε οικτρά.
Ήρθε η γυναίκα το απόγευμα, βγάλαμε το τζάμι για να τραβήξουμε το ψυγείο και μετά αυτή μπροστά με διάλυμα χλωρίνης, από πίσω εγώ με νερό. Μπροστά αυτή με διάλυμα ξυδιού, πίσω εγώ με νερό. Μπροστά αυτή με διάλυμα σόδας, πίσω εγώ με νερό και μετά ξανά εγώ με στερίλιουμ!
Έλαμψε το ψυγείο μέσα και έξω, αλλά η βρώμα, βρώμα. Λυπήθηκα ειλικρινά τους αστυνομικούς που βρίσκουν πτώματα. Είναι αφόρητη η μπόχα. Έχουν περάσει τρεις μέρες, και ακόμα νομίζω ότι μου μυρίζει. Έχει περάσει όλη η πολυκατοικία, μου λένε ότι δε μυρίζει κάτι. Ίσως αντισηπτικό που ρίχνω σε μια τρυπούλα που έχει να μαζεύει τα υγρά, αλλά εμένα μου φαίνεται ζέχνει!!!!!!!!!!!!!!!!
Έχω φάει μεγάλη ήττα. Δεν μπορώ να συνέλθω. Θα ξαναφάω κρέας και ψάρι σε κανένα εξάμηνο μου φαίνεται. Ηταν που ήταν άδειο το ψυγείο μου συνήθως, τώρα δεν έχει τίποτα. Όπως αυτά στις εκθέσεις είναι! Μου λέει ένας φίλος, Ρία μου, στο ψυγείο σου πεθαίνει ποντικός! δηλαδή πάντα πέθαινε, αλλά τώρα  μυρίζει και στερίλιουμ, είναι άδειο, ούτε νερό ούτε καν τα καλλυντικά, 
αααααααααααααα, αυτό δε σας το είπα, πριν φύγω, είχα αγοράσει κρέμες ημέρας, νύχτας, ματιών, σέρουμ, έξτρα ενυδατικά και συσφιγκτηκά, και τα έβαλα στο ψυγείο. Τα πέταξα και αυτά! δεν τα είχα μαζί μου γιατί είχα πάρει άλλα με υψηλό δείκτη προστασίας. Πάνε και οι πανάκριβες μου χαβιαρόκρεμες! δηλαδή και αυτές από ψάρι ήταν, μάλλον καλά έκανα και τις πέταξα...


Ήττα, παιδιά είμαι να με κλαίνε οι ρέγγες. Οχι πάλι ψάρι, να με κλαίνε οι κουρούνες, οι φασιανοί, οι τσίχλες, ότι είναι πτηνό, αλλά όχι ψάρι. Ακόμα έχω την μπόχα στα ρουθουνάκια μου.

Σας καληνυχτώ, πάω να ρίξω ένα ποτήρι στερίλιουμ στην τρυπίτσα που έχει να μαζεύει τα υγρά το ψυγείο...

1 Αυγ 2010

ΓΡΗΓΟΡΟΙ ΚΑΙ ΑΡΓΟΙ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΖΑΝΙ ΒΡΑΖΟΥΜΕ...

... Όπως λένε και οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού!
Το άκουσα σε ένα τηλεοπτικό ιατρικό σήριαλ και μου άρεσε πολύ. Φεύγω για διακοπές και σας αφήνω με το όμορφο αυτό άσμα!
Βέβαια, το ξενοδοχείο έχει ασύρματο ίντερνετ παντού, αλλά ίσως και να αντισταθώ στον πειρασμό και δε σερφάρω...
Την ώρα που θα απολαμβάνεται το κομμάτι, εγώ θα κάνω τις βουτιές μου! (χε χε χε)

Trouble he will find you no matter where you go, oh oh
No matter if you're fast, no matter if you're slow, oh oh
The eye of the storm or the cry in the mourn, oh oh
You're fine for a while but you start to lose control

He's there in the dark, he's there in my heart
He waits in the wings, he's gotta play a part
Trouble is a friend, yeah trouble is a friend of mine, oh oh!

Trouble is a friend but trouble is a foe, oh oh
And no matter what I feed him he always seems to grow, oh oh
He sees what I see and he knows what I know, oh oh
So don't forget as you ease on down the road

He's there in the dark, he's there in my heart
He waits in the wings, he's gotta play a part
Trouble is a friend, yeah trouble is a friend of mine, oh oh
(From: http://www.elyrics.net/read/l/lenka-lyrics/trouble-is-a-friend-lyrics.html)

So don't be alarmed if he takes you by the arm
I won't let him win, but I'm a sucker for his charm
Trouble is a friend, yeah trouble is a friend of mine, oh oh!

Oh how I hate the way he makes me feel
And how I try to make him leave, I try
Oh oh, I try!

He's there in the dark, he's there in my heart
He waits in the wings, he's gotta play a part
Trouble is a friend, yeah trouble is a friend of mine, oh oh

So don't be alarmed if he takes you by the arm
I won't let him win, but I'm a sucker for his charm
Trouble is a friend, yeah trouble is a friend of mine, oh oh!Ooo, oh ooo, ooo ahh









Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες